به طور دقیق نمیتوان گفت آیا ابتدایی برای هستی وجود دارد یا نه امّا، تا آنجایی که شناسایی کرده ایم وجود و هستی به سمت نوعی تکامل بر خلاف هرآنچه که به نوعی با نام فروپاشی انبساطی آن میشناسیم، رفته است. در سالهای بسیار دور حداقل بر روی کره ی خاکی موجوداتی بدون بهره از مفهوم هوش می زیسته اند که به غیر از یک سری کد بندیهای ساده چیزی نبوده اند، به طوری که حتّی میکروارگانیسم های امروزی نیز از آنها پیشرفته تر هستند. امّا موضوع تکامل و رسیدن به این نقطه از هوش به نوعی برنامه ریزی نیازمند است تا در هر لحظه از پیشروی بهترین گزینه ها را انتخاب کند (چیزی که سالها با عنوان انتخاب طبیعی میشناختیم)ولی این با اتّفاق کلّی که در حال تداوم است از لحاظ ماهیت کمی متفاوت و یا حتّی متناقض است. ما در فیزیک نوین معتقدیم نوعی انبساط با محتوای موج و ذره به سمت ناپایداری در راستای زمان در حال اتّفاق افتادن است و در نهایت منجر به فروپاشی تمامی ابعاد خواهد شد. این فروپاشی هم اکنون در بدن ما نیز در حال انجام است و هیچ ساختاری از آن در امان نیست و این انتروپی با پیوستن به هم ابعاد بسیار بزرگتری می یابد.
امّا ما موجودات هوشمند که زمانی یک سلول بیشتر نبودیم، حالا تمام سعی خود را برای خروج از قاعده فروپاشی گذاشته ایم و البتّه تا حدودی نیز شرایط را در کنترل خود درآورده ایم. با توجه به گستردگی کهکشانها و هستی احتمالا ما تنها موجودات هوشمند بین کهکشانی نباشیم و یا حتی میتوان موجودات هوشمند دیگری را در ابعاد دیگر تصور کرد که احتمالا اهدافی شبیه به اهداف ما در ایجاد کنترل بر جنبه های حیاتی خود را دارند. حالا با این اوصاف به نظر می رسد هوش (ingenuity) در هر شکل و فرم خود شاید فرای برنامه ریزی کلی، یک عامل مخرب درون سیستمی باشد که برای تغییر ماهیت کلی خود را پرورش داده است و یا یک عامل طبیعی سیستمی به بزرگی همه چیز و هیچ چیز باشد تا در نهایت این سیستم را به تعادلی منطقی برساند.
مهدی.م
درباره این سایت